İsmail Hakkı Bursevî, Süleyman ibni Ömer el-Uceylî, Allâme Ahmed ibni Muhammed es-Sâvî ve Muhammed ibni Ömer el-Câvî'nin de aralarında bulunduğu meşayıhtan bir cemaat (Kadesallâhü Esrârahüm), En'am Suresi'nin 124. ayeti kerimesinde bulunan iki lafza-i celal (Allâh lafzı) arasında durmanın sünnet olduğunu ve bu arada yapılan duanın kabul olunacağını belirterek, buna devam edilmesini tavsiye etmişlerdir.
İmam-ı Cezerî (Rahimehullâh)ın, bu hususta; "İcabet halleri" babında yer alan ibaresi şöyledir: "En'am Suresindeki iki lafza-i celal (Allâh lafzı) yapılan duanın kabul olunacağı konusunu, bir değil, birçok ilim ehlinden mücerreb (denenmiş) olarak belledik."
Hafız Abdürrezzak er-Ras'anî (Rahimehullâh)da, kendisine ait tefsirde, Şeyh İmad el-Makdisî (Rahimehullâh)dan naklen bu hususu açıkça belirtmiştir." [Şemseddîn Muhammed ibnü'l-Cezerî, el-Hısnü'l-Hasîn, Hazînetü'l-Esrâr Hamişi, sh:20]
--------------------------------------------------------------------------------
En'am Suresi'nin 124. ayeti kerimesi
وَاِذَا جَٓاءَتْهُمْ اٰيَةٌ قَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتّٰى نُؤْتٰى مِثْلَ مَٓا اُو۫تِيَ رُسُلُ اللّٰهِۜ اَللّٰهُ اَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُۜ سَيُص۪يبُ الَّذ۪ينَ اَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَ اللّٰهِ وَعَذَابٌ شَد۪يدٌ بِمَا كَانُوا يَمْكُرُونَ
Ve-iżâ câet-hum âyetun kâlû len nu/mine hattâ nu/tâ miśle mâ ûtiye rusulu(A)llâh(i)(m) (A)llâhu a’lemu hayśu yec’alu risâleteh(u)(k) seyusîbu-lleżîne ecramû saġârun ‘inda(A)llâhi ve’ażâbun şedîdun bimâ kânû yemkurûn(e)
Meali : Onlara bir âyet geldiği zaman: "Allah'ın peygamberlerine verilenin aynısı bize de verilmedikçe iman etmeyiz" derler. Allah peygamberliğini kime vereceğini daha iyi bilir. Suçlu olanlara, yaptıkları hilelerinden dolayı Allah katından bir zillet ve şiddetli bir azap erişecektir.
En'am Suresindeki, iki lafza-i celal arasında yapılacak büyük bir duadır" şeklinde, bazı büyüklerden rivayet edilen mübarek dua şudur:
"Allâhümme menillezî de'âke felem tücibhü, ve menillezistecârake felem tücirhü, ve menillezî se'eleke felem tü'ğtihî, ve menilleziste'âne bike felem tü'inhü, ve menillezî tevekkele 'aleyke felem tekfihî, yâ Ğavsâhü, yâ Ğavsâhü, yâ Ğavsâhü! Bike esteğîsü, eğisnî yâ Müğîsü, vehdinî hidâyeten min 'ındike, vekdi havâicenâ, veşfi merdânâ, vekdi düyûnenâ, veğfir lenâ ve li âbâinâ ve li ümmehâtinâ, bi hakki'l-Kur'âni'l-'azîmi, ve'r-Rasûli'l-kerîmi, bi rahmetike yâ Erhame'r-Râhimîne"
اَللَّهُمَّ مَنِ الَّذِى دَعَاكَ فَلَمْ تُجِبْهُ، وَ مَنِ الَّذِى اسْتَجَارَكَ فَلَمْ تُجِرْهُ، وَ مَنِ الَّذِى سَأَلَكَ فَلَمْ تُعْطِهِ، وَ مَنِ الَّذِى اسْتَعَانَ بِكَ فَلَمْ تُعِنْهُ، وَ مَنِ الَّذِى تَوَكَّلَ عَلَيْكَ فَلَمْ تَكْفِهِ، يَا غَوْثَاهُ، يَا غَوْثَاهُ، يَا غَوْثَاهُ! بِكَ اَسْتَغِيثُ، اَغِثْنِى يَا مُغِيثُ، وَاهْدِنِى هِدَايَةً مِنْ عِنْدَكَ، وَاقْضِ حَوَائِجَنَا، وَاشْفِ مَرْضَانَا، وَاقْضِ دُيُونَنَا، وَاغْفِرْ لَنَا وَ لِآبَائِنَا وَ لِاُمَّهَاتِنَا، بِحَقِّ الْقُرْآنِ الْعَظِيمِ، وَ الرَّسُولِ الْكَرِيمِ، بِرَحْمَتِكَ يَا اَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ
"Ey Allâhım! Kim Sana dua etmiş de kabul etmemişsin?
Kim Sana sığınmış da korumamışsın?
Kim Senden istemiş te vermemişsin?
Kim Senden yardım talep etmiş de yardım etmemişsin?
Kim Sana güvenmiş de ona yeterli gelmemişsin?
Medet ya Rab! İmdat ya Rab! Nusret ya Rab!
Senden yardım isterim! Ey yardım edici bana imdat et!
Tarafından bir hidayetle beni hidayet buyur!
Dileklerimizi yerine getir, hastalıklarımıza şifa ver, borçlarımızı öde, bizi, anne ve babalarımızı bağışla!
Kur'ân-ı Azîm ve Rasûl-i Kerîm hakkı için dualarımızı kabul eyle!
Ey acıyanların en acıyıcısı! Rahmetinle muamele eyle!" [Cemel:2/433, Sâvî:2/626, Merâh-u Lebîd:1/346, es-Seyyid Muhammed el-Malikî el-Hasenî, Ebvâbü'l-Ferac, sh:151-152]
